शरीर सुखाच्या शोधात असणाऱ्या दोन आत्म्यांना एकत्र आणण्यात अमर अमृताच्या प्रयत्नांना यश आलं होतं. रात्र रात्र होणारी आपली तडफड आता कमी होईल असा विश्वास अनिकेतला वाटत होता. शरीर उपभोगाच्या सुखाने मानसिक त्रासाला आळा बसेल अशी आशा अनिकाच्या मनात निर्माण झाली होती. दोघेही एकमेकांना अनभिज्ञ. ना नावाची ओळख ना मनाची ओळख. मनशांती मिळवण्यासाठी संभोग क्रियेत येऊ पाहणारे दोन अनभिज्ञ शरीरं.

    अमरच्या बाजूने सर्व तयारी झालेली. आता फक्त वेळ, दिवस अन् ठिकाण ठरवायचं बाकी होतं. दोघांच्या वेळेनुसार सर्व गोष्टी अवलंबून होत्या.. दोघांनाही आसपास कुठेही जायचं नव्हतं. तिला पुण्यातलं ठिकाण नको होतं.. याला कोल्हापुरातलं ठिकाण नको होतं..

    अमरने बरीच ठिकाणं सुचवली पण काही अनिकेतला पसंत नव्हती तर काही अनिकाला.. कोणी ना कोणी पाहुणा आसपास होता.. अमर अमृताला हेच कळत नव्हतं की पाहुणे काय त्या दोघांना रंगे हात पकडायला तिथेच बसलेले असणार आहेत की काय.. यांना गरज असल्यासारखं ही दोघं सर्व काही करत होते.

    अमर म्हणालाच, “मला वाटतंय की मी आता दलाल झालोय..” अमृता त्यावर खळखळून हसली. “या दोघांना काहीच पडली नाही. त्यांची ओळख आपण केली. जागा पण आपणच शोधतोय.. हे आपले निवांत..”

    अमृता हसूच लागली..

    “हे काय सांगालास.. तो तरी मुलगा हाय.. आमच्या दीदीला नाव सुद्धा जाणून घ्यायचं नाय.. कोण हाय, कुठला हाय, कसा दिसतो ते तरी.. आपण सेक्स कोणाबर करणार निदान त्याचा फोटो तरी बघाय पायजे का नको..?”

    “त्यांना ना फक्त शरीराची गरज आहे बाकी काही नाही..”

    “न्हायतर काय.. मला म्हणते काय करायचं जाणून. अनोळखी असलेलंच चांगलं.. मी म्हटलं दिदे, करताना तरी तोंड बघावं लागणारच की.. तर म्हणते, शक्यतो अंधारातच सर्व करणार..

    अमरला हसू आलं अन् तो म्हणाला, “काय यांची मेंटॅलिटी झाली आहे.. थोबाड तर दिसलंच ना एकमेकांना..”

    तर काय म्हणते माहितीय, “ झाल्यानंतर बघू.. तेव्हा थोडी काय होऊ शकणार हाय.. झालं ते झालं.. आता गरज एकच हाय भुकेची..”

    “एखाद्या हाय प्रोटेक्शन मध्ये असणाऱ्या खजिन्याची सुरक्षा कशी करतात तसं चाललंय दोघांचं.. फुल सिक्युरिटी मध्ये.. पासवर्ड प्रोटेक्शन.. एक सोडून तीन तीन पासवर्ड..”

    दोघेही हसू लागले.

    “काय करायचं ते लवकर कर बाबा शोध एखादं ठिकाण लवकर. त्यांची भूक तेवढी मिटू दे.. हवस तेवढी पुरी होऊ दे..”

    “आता किती ठिकाणं बघायची.. याला कोल्हापूर नको तिला पुणे नको. दोघांना पण मुंबई नको.. कुठून आणणार ह्यांना हाय प्रोटेक्शन विला..”

    अमृता चिंतेत पडली अन् म्हणाली, “अवघड तर हाय..’

    “तुझ्या दीदीला विचार एखादा बंगला चालेल काय फार्म हाऊस टाईप..?”

    “कुणाचा..?”

    “एका मित्राचा आहे शूटिंगसाठी वगैरे वापरतो..?”

    “फुकट दिल काय..?”

    “तर आपल्या बापाचाय.. पैसे घिल.”

    तशी ती हलकंस हसत म्हणाली, “तरी किती..?”

    “विचारायला पाहिजे.”

    “विचार की.”

    “नको तू आधी तिला विचार.. म्हणावं कोल्हापूर पासून लांब आहे घाटात..”

    “कुठं ते..?”

    “आंबा घाटात.. रस्त्यापासून जवळच.. पाच दहा मिनिटे तेवढं चालावं लागतं.. खरं वस्ती नाय आसपास..”

    “आपण का गेलो न्हाय अजून.” ती लाजतच म्हणाली ..

    “तुला जायचंय..?” त्याने ही हसत विचारलं..

    “जाऊ या की.”

    “बघू.. त्यांचा होऊ दे सेक्स सक्सेस मग करू प्लॅन..” तसे दोघेही हसले..

    “ती दोघं तिथं मजे करणार अन् आपण तेवढी मेहनत घेणार.. आपण काय त्यांच इमॅजिन करत बसायचं व्हय..?”

    अमर हसू लागला. “काय करायचंय तुला..?”

    “तुला माहितच न्हाय जनु..?”

    “बर.” तसा तो शांत झाला क्षणभर थांबून म्हणाला, “करूया प्लॅन.. तसं पण पावसाळ्याची गार हवा सोसना आता.. असं वाटालय तुझ्या जवळच बसून राहाव..”

    “आणि, नुस्त बसून..?”

    “तू नुसतं बसून देणार आहेस..?”

    तशी ती लाजली. तो नुसताच हसू लागला.

    “नको मला एकटीलाच करू दे प्रवास..” ती इतकंच म्हणाली ..

    “दिदे मी येते वाटल्यास.. तिकडं दुसरीकडे कुठेतरी राहते..”

    “नको चुकून कोणी ओळखीचं निघालं तर तू नको यात अडकायला.”

    “कोण ओळखीचं भेटणार आहे तिथे..?”

    “अशा ठिकाणीच कोण ना कोण टपकतं अमू.. नको काळजी करू अन् तसंही मला जरा एकटीला प्रवासाची गरज आहे.”

    “बर तुला पटेल तसं..”

    “फक्त एका गाडीची सोय कर..”

    “चालतंय..”

    “घरी काय सांगणार आहेस..?”

    “काही नाही.. जॉइन व्हायच्या आधी जरा फिरून येते म्हणून सांगते.. तिकडची जबाबदारी खरं तुझी. कोणाला कळता कामा नये मी तिकडे आले म्हणून..”

    “त्याची चिंता सोड.. तू फक्त सावकाश ये..”

    “हो..”

    “चालतंय.. करते मी फोन तुला.”

    कोल्हापुरातून अमृताने गाडीची व्यवस्था केली. ठरलेला दिवस उजाडला. अमृताने हसतच अनिकाला सावकाश जा अन् ऑल द बेस्टचा इशारा केला. संथ वाहणाऱ्या वाऱ्यासोबत अनिकाची गाडी मंद गतीने चालू लागली.

    दिवसाच्या उजेडासोबतच अनिकेतच्या मनाची धाकधूक वाढू लागली.. अमरने त्याची पूर्ण तयारी करून घेतली होती. ठरलेल्या नियोजनानुसार अनिकेत घरातून बाहेर पडला. स्प्लेंडरला किक मारली. गाडी काही सुरू झाली नाही.. त्यानं दोन-तीनदा प्रयत्न केले. एकदा पेट्रोल चेक केलं. परंतु गाडी सुरू होईना. त्याने रागातच गाडी पुन्हा घरात लावली.. बाहेरचा रस्ता धरला.. कोल्हापुरापर्यंत लवकरात लवकर एसटी मिळवण्यासाठी तो मोठी मोठी पावलं टाकत चालू लागला.. मागून सलग वाजणाऱ्या हॉर्नकडे त्यानं मान फिरवली अन् जागीच थांबला..

    “चालत आज..” गाडीतून एक भारदस्त आवाज आला.

    “व्हय जरा गाडी बंद पडली.. काय दौरा नाथाभाऊ..” तो गाडीच दार उघडत गाडीत बसला.

    “लवकर निघालास.”

    “व्हय जरा काम निघालं म्हटलं लवकर जायाचं.”

    “पाटनर न्हाय म्हणा आज..?”

    “नाय कामावर न्हाय आज.. जरा काम निघाल एक. म्हटलं आजच उरकून टाकावं..”

    “पुरगी बघायला वाटतं.. कुणीकडचा दौरा म्हणायचा मग आज..”

    “नाय.. पुरगी कुठली.. या जन्मात काय आमच्या नशिबात न्हाय.” अनिकेत बारीक आवाजात पुटपुटत म्हणाला.

    “मग काय खाजगी काम काढलं वाटतं..?”

    “नाय खाजगी असं न्हाय..”

    “अन्या, अशी लय खाजगी कामं केल्यात मी.. माझ्यापासून लपवालास..?”

    “कुठं गरीबाची चेष्टा करता नाथाभाऊ.. तसं काय न्हाय..” तो लाजतच म्हणाला..

    “चालायचं चालायचं.. तरुण पोरगं म्हटल्यावर चालायचं..”

    “आज मोठी गाडी काढलीसा नाथाभाऊ.. दौरा लांबचा हाय म्हणा..” तो विषय बदलत म्हणाला..

    “व्हय जरा पैसं भागवायचं हुतत.. म्हटलं सगळीच कामं आज निप्टवायची काढली एर्टिका..”

    “तुला सोडतो वाटल्यास कुठं जायाचं सांग..?”

    “मला तेवढं सीबीएस वर सोडा.. वाटलं.. आता काय वडाप घावत न्हाय.. तवर तुम्ही आलासा..”

    नाथाभाऊ गालातच हसले. “बाकी काय मग अन्या म्हातारी काय म्हणते..?”

    “हाय बरी आता.. जरा कणकणल्या वाणी झाली व्हती..”

    “म्हातारीकडे बघा बाबा.. तुझा बाप जाऊन बसला तिकड.. तो काय यायला मागत न्हाय.. तू तेवढा दुर्लक्ष करू नको..”

    “न्हाय मी कशाला करतोय..”