नाथाभाऊ फेऱ्या मारणाऱ्या नागेशकडे रागाने पाहत बोलू लागले.

    “मी तर म्हणतो अन्या ती पोरगी यायलाच नको परत.. झवण्याचा नाग लय फोफाटलाय.. तडपूनच मराय पायजे.. नागाला या बिळात घुसायची लय हौस हाय.. याचा तुकडाच पडला पायजे बघ..”

    अनिकेत शून्यातच हरवला होता.

    “अन्या”

    “हां ऽ”

    “काय म्हणतोय मी”

    “व्हय बरोबर हाय”

    “तेच.. एकदा माझ्या तावडीत घाऊ दे गा ऽ.. न्हाय याचा नाग चेचला ना नाव नाय लावणार..”

    “नाथाभाऊ धीरानं तुम्ही का राग काढताय नाग्याव.. तुमच्यासोबत काय..?”

    “तसं न्हाय रं.. वाईट वाटलं ऐकून लेकीचं.. लग्न का करतात अन्या.. नाती वाढवण्यासाठी.. जोपासण्यासाठी.. एकमेकांना प्रेमाने, मायेने गोंजारण्यासाठी..अन् हे शेमनं काय करतंय..” नाथाभाऊने आपली तर्जनी दोन बोटांच्या गोलाकार छिद्रात खालीवर करत संताप व्यक्त केला.

    “जाऊ द्या नाथाभाऊ.. त्याचं नशीब त्याच्या संग.. आज ना उद्या कर्मान जाईलच ती..”

    “जायलाच पायजे न्हायतर मी हायच..” नाथाभाऊंची नजर फेऱ्या घालणाऱ्या नागेशवर खिळून राहिली.. अनिकेत पुन्हा त्याच्या लग्नाच्या दुखी जहाजात स्वार झाला अन् खोल खोल बुडू लागला.

    “का मावची..?” चार वर्षांच्या प्रियांशने आपल्या मावशीकडे रागात बघितलं..

    “बघायचं नाही असलं काय खोट आहे सगळं.. जा बाहेर जाऊन खेळजा.. दिवसभर नुसता टीव्ही, मोबाईल..”

    “तेम तू यू..” प्रियांशने त्याच्या जवळची रिमोट कार अनिकाच्या अंगावर फेकली अन् तिला चिडवत बाहेर पळालां.

    “ए ऽ माकडा इकडे ये.. मला बोलतोस काय..?”

    प्रियांश दरवाजा जवळ परत आला. तोंड वाकडं करत अनिकाला “माकदीन माकदीन” चिडवत पुन्हा खाली पळाला.

    “अनी ऽ.. साडी आणायला कधी जाणार आहेस..?” अनिकाच्या आईने किचन मधून आवाज दिला..

    अनिकाने कपाळावर आठ्या आणत “जाते” म्हणून आवाज दिला..

    आपला ड्रेस सरळ करत ती उठली अन् अंगावर ओढणी घेत घराबाहेर पडली..

    “अनी ऽ ब्लाउजचे पण पैसे द्यायचेत गं..” तिची आई किचन मधूनच ओरडली पण अनिका कधीच लिफ्ट मधून खाली पोहोचली होती..

    “या मॅडम बऱ्या बाहेर पडला आज..” मशीनवर बसलेल्या नलिनीताई अनिकाकडे हसत म्हणाल्या.

    अनिकाने डोळे मिचकावले अन् चेहऱ्यावर हसू आणलं.

    “आईने पाठवलं साडी आणायला..”

    “हे काय तुमचंच काम चाललंय.”

    “वेळ लागेल ?”

    “का घाई आहे ?”

    “नाही असंच विचारलं.”

    “होईल इतक्यात बघ.. झालं जेवण..?”

    “कधीच.. भाजी छान झालेली आज.”

    “तुझ्यासाठीच पाठवली.. तुला आवडते ना..?”

    “काही पण म्हणा ताई तुमच्या हाताला खरंच चव आहे.. मेंबर्स खुश होत असतील तुमच्या वर..”

    “हो ना..?”

    “हो तर.. घराचं कुठपर्यंत जमलं.. मिळतेय एखादी खोली..?”

    “चाललंय बाळ.. पैसे नको का लवकर जमायला.. थोडेफार जमले की जीतूच्या औषध पाण्यालाच लागतात.. बघतेसच आहे तू..”

    “किती करणार ताई.. खरं सांगू.. बास करा आता.. पॅरालिसिस नाही होत बरा..”

    “बघू आता एक नवीन औषध चालू केलंय.. बाकी काय म्हणतेस काय केलंस आज..?” नलिनीताईंनी विषय बदलत तिला विचारलं..

    “काय करणार.. दुसरं काम काय मला.. खायचं, प्यायचं, झोपायचं बस..”

    “अजून किती दिवस सुट्टीवर आहेस..?”

    “आहे अजून पंधरा दिवस.. पुढच्या महिन्यात जॉइनिंग आहे.. “ताई”, अनिका त्यांच्या सोफ्यावर आडवी झोपत म्हणाली. “कंटाळा आलाय कामाचा..”

    नलिनीताई गालातच हसल्या अन् म्हणाल्या, “नको जाऊस मग कामावर..”

    “असं वाटतंय काहीच नको करायला आयुष्यात.. नुसतं खायचं, प्यायचं, फिरायचं, झोपायचं बास.. कसलं टेन्शन नाही काय नाही..”

    नलिनीताई गालातल्या गालातच हसू लागल्या.

    “आणि काय..?”

    “आणि.. तुमच्यासोबत गप्पा मारत दिवस घालवावा, आमच्या माकडा सोबत खेळावं अन् मनाला वाटेल ते करावं.”

    नलिनीताई नुसत्याच हसत होत्या.

    “चांगलय चांगलय.. तुझ्या मनासारखं होवो.”

    “हम्म्म ऽ.. पण मला माहितीय असं काहीच होणार नाही.. जो विचार करते नेमकं त्याच्या उलटच काहीतरी होणार.. एवढं तरी शिकले मी आयुष्यात..” अनिका थोडी गंभीर होऊनच म्हणाली..

    अन् तिला गंभीर झालेलं पाहून नलिनीताईंनी तिला बोलतं केलं.

    “किती लांब आहे गं तुझी आत्ताची कंपनी..?”

    “हैदराबादला..”

    “च्च् ऽ..” अनिका ओठ चुचकारत म्हणाली, “कम्प्लीट वर्क फ्रॉम होम..”

    “म्हणजे तू तुझ्या निर्णयावर ठामच आहेस.. अजिबात माणसात जाणार नाहीस..”

    “माझी सावली सुद्धा पाडणार नाही..”

    “अनिका..”

    अनिका डोळ्यात पाणी आणून गंभीर मुद्रेत जमिनीच्या दिशेने पाहू लागली.

    “असं कसं वागून चालेल बाळ.”

    ती शांतच राहिली..

    नलिनीताईंनी मशीन थांबवली अन् तिच्या शेजारी येऊन बसल्या.. तिच्या पाठीवरून हात फिरवत म्हणाल्या,

    “असं करून कसं चालेल.. प्रत्येक ठिकाणी तीच माणसं असतील असं कशावरून.. अन् त्यांना तुझ्याबद्दल माहित असेलच कशावरून..?”

    “माझी विचारपूस तरी करतील ना.. काय बोलणार मी..” अनिका हुंदके देत बोलू लागली..

    “आधी शांत हो.. ठरलंय ना आपलं त्या विषयावर कधी बोलायचं नाही.. रडायचं नाही म्हणून..”

    अनिकाने मान हलवत आपले डोळे पुसले.

    “नाही जाऊ वाटत कुठल्या घोळक्यात.. मित्रांच्यात.. माणसांच्यात.. मी एकटीच बरी असंच वाटतंय सारखं सारखं..”

    “हे बघ अनी.. एकदा चांगल्या माणसांची संगत मिळाली ना की सर्व व्यवस्थित होईल..”

    “चांगली माणसे या जगात नाहीत ताई.. माझ्या आयुष्यात तर नाहीत..”

    “किती दिवस अशी एकटी राहशील अनी..?”

    “तुम्ही राहताना एकट्या.. तुमची बहीण राहते ना एकटी.. माझी ताई राहते ना एकटी.. तशीच मी पण राहीन एकटीच..”

    “आमचं वेगळं आहे बाळा.. तुझ्या ताई जवळ कुणासाठी तरी जगायचं म्हणून एक आशा आहे.. आमचं काय घेऊन बसलीस.. आमचं काय वय राहिलं आता.. आम्ही मजबुरीत दिवस काढले.. तुझ्यासोबत तसं नको व्हायला म्हणून तुला समजावतेय.. तू अजून तरुण आहेस.. पुढे खूप आयुष्य शिल्लक आहे.. या मनस्थितीतून बाहेर काढ स्वतःला.. नको अशी एकटी राहूस..”

    “तुला आता काय वाटत नाही.. तू आता स्वतःच्या जीवावर जगतेस म्हणून पोटाची भूक भागतेय.. पण शरीराची भूक.. ती कशी भागवणार..?”

    अनिका गंभीरतेने नलिनी ताईंच्या डोळ्यात पाहू लागली..

    “बघ.. डोळे सांगतात तुझे.. झोप येत नाही ना रात्र रात्रभर..”

    अनिकाने जमिनीच्या दिशेने पाहिलं.

    “कळतंय मला बाळ.. मी पण या परिस्थितीतून गेलीये. म्हणून तुला समजावतेय.. हा एकलकोंडेपणा सोडून मनमोकळेपणाने फिर.. तू काय गुन्हेगार नाहीस.. येईल कोणीतरी चांगला मुलगा आयुष्यात..”

    “कधी येणार ताई.. किती वाट पाहणार.. तीस वर्षांची झालीये मी आता.. माझं वय बघून माझं पॅकेज पाहून चांगली चांगली मुलं नकार देतायत.. अन् तसंही कोणाला यायचं होतं तर मग तुमच्या आयुष्यात का कोण आलं नाही..?”

    “हं ऽ ..” त्या विषण्णपणे हसल्या.. “प्रेम चेहरा बघून होतं अनिका.. मन बघून नाही.. माझ्यासारख्या जाड बाईवर कोण प्रेम करेल ? लोकांना डोळ्यांना आकर्षक वाटेल असं काहीतरी हवं असतं.. तो आकर्षकपणा नाही माझ्यात. तू माझ्यासारखी नाहीस म्हणून सांगतेय तुला..”